Passie kan niet worden opgelegd, maar alleen blootgelegd

Je hoort ze vaak, de trainers, de atleten die in interviews zeggen dat het de details zijn die het verschil maken. Kennelijk dus super belangrijk. Het past ook helemaal in deze tijd. De jeugd groeit op met het idee dat zij het verschil moet gaan maken. Het gevolg is dat (jonge) atleten, maar ook trainers erg gaan focussen op de details. 

Alle middelen worden aangewend, van dure supplementen, meditatietechnieken, slaap-ondersteuning, honderdduizenden kleine oefeningen en dure gadgets. En laten we alle rages niet vergeten. Het zijn immers de kleine dingen die het doen. Daar zit het verschil tussen winst en verlies. Klinkt logisch, maar is het niet. Waar zijn de Swiss Balls en de neuspleisters gebleven, wie kent die laatste überhaupt nog?

Door te focussen op de details worden de echt belangrijke dingen vergeten. In de zakelijke wereld doet een management analogie de ronde over stenen, kiezels en zand (voor wie deze niet kent Google: rocks pebbles and sand story. Dit is zeer de moeite waard). De moraal van het verhaal is dat je eerst de belangrijke dingen moet doen (stenen), daarna de iets minder belangrijke (kiezels) en tot slot de details (zand).

Recreatieve lange afstandslopers die uren op een Swiss Ball doorbrengen gaan écht niet harder lopen. Lange afstandslopers moet lopen, sprinters moeten sprinten. En pas daarna support, en pas daarna details. Je begint bij de inrichting van je huis ook niet met het ophangen van de foto’s. Eerst schilderen en de vloerbedekking, daarna de meubels en tot slot de foto’s.

Klinkt logisch, waarom dan toch zoveel energie stoppen in details? Zodat we als trainer kunnen laten zien dat we YouTube afstruinen, op cursus zijn geweest of state-of-the-coach zijn? Zodat we ook kunnen zeggen dat we aan de details werken, en er daarmee echt bij horen?

Doen de details er dan helemaal niet toe? Zeker wel, en ze kunnen ook echt wel het verschil maken. Echter pas als de echt belangrijke zaken geregeld zijn. Dan gaan de details het verschil maken. Ikzelf heb een tactiek-fetisj, en daarmee maken we soms het verschil. Maar alleen als de atleten in (top)vorm én competitief zijn. Anders is ook tactiek leuk bedacht, maar zinloos. Dan kun je beter eerst je niveau verhogen. Dus eerst de stenen, dan de kiezels en tot slot het zand. Het is niet sexy, maar wel essentieel.

 

Geschreven door Eddy Kiemel


Coach’s view is een reeks op zichzelf staande columns geschreven door de coaches van Team 4 Mijl. Maandelijks wordt er een nieuw bericht geplaatst.

Bron omslagfoto: Ejam Maail