Het is fantastisch om coach te zijn kopte het Dagblad van het Noorden recentelijk na een interview. “Maar wat is er nu precies zo fantastisch?” kreeg ik toen als vraag.
Waarom schrijven mensen gedichten in hun vrije tijd, of schilderen ze. Waarschijnlijk niet omdat ze allemaal meesterwerken produceren, maar omdat het schilderen zelf zo geweldig leuk is. En dat geldt voor coachen ook.
Hoe mooi is het om samen met een jonge atleet te dromen van grootse dingen. En het mooie is dat de dromen van de meeste jonge mensen hetzelfde zijn. En hoe mooi is het als deze dromen zich ontwikkelen tot ambities en later tot concrete doelen verworden. Doelen die uiteindelijk vaak anders zijn dan de dromen. In plaats van de Olympische droom, is het podiumplaats op een Nederlands Kampioenschap het ultieme doel geworden. Maar dat maakt uiteindelijk niets uit. De emotie is hetzelfde.
De emotie, de blijdschap, de glimlach of volle lach, de uitbarsting van vreugde is vaak hetzelfde; internationale medaille of NK-medaille. Het gaat immers om het individuele geluksmomentje. En hier mag jij als coach deel vanuit maken, hoe geweldig is dat.
Maar misschien nog wel indrukwekkender zijn de momenten van teleurstelling en de verbondenheid die dan en daarmee ontstaat. Hoe mooi is het als een jonge atleet tegen je zegt, nadat we samen een tijdje in stilte voor ons uit hebben zitten staren na weer een terugslag en jij net bent begonnen met praten: “je probeert me nu te troosten hè?”, vervolgens een korte stilte laat vallen en zegt “dat hoeft niet hoor…”. Dat zijn de diepere momenten waar het echt om gaat.
Dus uiteindelijk zijn doelen, prestaties en medailles slechts een middel om door te dringen tot de kern: de emotie. Uiteraard lukt dit niet met iedere atleet, zoals ook de creatie van elk schilderij niet even succesvol is. Maar af en toe zit er een pareltje tussen. En dat maakt het coachschap fantastisch en dat is wat ik graag doe.
Of zoals Elton John zong:
“If I was a sculptor, but then again no
Or a man who makes potions in a traveling show
Oh I know it’s not much but it’s the best I can do
My gift is my song”
En mijn gift is het coach zijn.
Geschreven door Eddy Kiemel
Coach’s view is een reeks op zichzelf staande columns geschreven door de coaches van Team 4 Mijl. Maandelijks wordt er een nieuw bericht geplaatst.
Bron omslagfoto: Odile Verzantvoort
