Mijn mooiste wedstrijd was misschien niet eens een officiële wedstrijd.
Afgelopen jaar ben ik voor het eerst naar Kenia gegaan op hoogte, omdat ik me wilde focussen op langere afstanden. Toen ik eind januari terug kwam, stond het NK 10 kilometer op de weg gepland. Deze ging echter niet door, omdat er een harde storm was. Hierdoor had ik mijn zinnen gezet op de Parelloop in Bunssum, maar ook deze werd op het laatste moment afgelast in verband met de Corona toestanden. Ik wilde toch wel graag weten hoe mijn vorm was, en in overleg met coach Sybren besloot ik in het weekend van de parelloop een solo 10 kilometer te lopen.
Een ronde van 10 kilometer werd op de centimeter nauwkeurig gemeten. Het weer was onstuimig en er stond een harde wind. Een super tijd leek er hierdoor niet echt in te zitten, maar ik wilde gewoon racen. In mijn Kenia sprintpak startte ik. Iets te hard dacht ik, maar na 3 kilometer bleef ik het tempo goed vasthouden.
Waarom dit mijn mooiste “wedstrijd” was? Sybren fietste mee en zei op een gegeven moment:
“Je hebt in ieder geval een PR op de 5 kilometer”
En even later ook een PR op de 4 mijl, daarna een PR op de 8 kilometer en de 5 mijl. De laatste 1.5 kilometer werden pas zwaarder en daar verloor ik wat tijd. Mijn eindtijd was 30.13, 1 minuut en 10 seconden sneller dan mijn PR. Mijn gevoel direct na de race was niet echt een gevoel van euforie, maar meer een bevestiging: in een echte wedstrijd met tegenstanders loop ik makkelijk sub 30.
