8 maart 2020 – CPC Loop Den Haag 21,1 km
Mijn meest memorabele moment uit mijn hardloopcarrière tot nu toe is nog maar kort geleden. Na een jaar blessureleed wilde ik in 2020 graag mijn persoonlijk record op de halve marathon verbeteren. In december 2017 had ik mijn beste tijd gelopen: 1 uur 15 minuten en 29 seconden. In de jaren daarna lukte het steeds niet om deze tijd aan te scherpen om allerlei redenen. Steeds liep ik weer een tijd van 1.15. In het voorjaar van 2019 was ik beter dan ooit na een succesvolle hoogtestage in Kenia. Helaas raakte ik kort daarna geblesseerd en moest ik mijn plannen op de halve marathon weer uitstellen. Tijdens mijn blessureperiode heb ik twijfels gehad of ik weer terug zou komen op niveau en of ik de focus niet moest gaan verleggen op andere dingen. Toch was het gevoel dat ik nog niet klaar was met het hardlopen en mezelf wilde verbeteren sterker. Tijdens alle vervelende fietstrainingen en aquajog-sessies dacht ik aan een wedstrijd waarbij ik over de finishlijn zou komen in een betere vorm dan ooit. Dat moment kwam in Den Haag. De eerste wedstrijd van 2020, de halve marathon van Egmond, ging nog niet goed. Een maand later kreeg ik tijdens de Acht van Apeldoorn weer het gevoel terug dat ik het nog kon. Daarna gingen de trainingen per week beter. De CPC Loop beschouwden Eddy en ik echter als een opbouw halve marathon. Twee weken later op het NK moest ik pas echt goed zijn en wellicht daarna mijn pr aanscherpen tijdens een snelle halve marathon. Een paar dagen voor Den Haag vroeg ik tijdens de training aan Eddy welke tijd ik zou gaan lopen. Stiekem wilde ik mijn pr nu al verbeteren en een tijd onder de 1.15 lopen. Eddy vertelde dat hij dacht dat ik 1.15 half kon lopen op dit moment en als het goed ging de tweede helft iets kon versnellen. Dat was niet wat ik wilde horen, maar het triggerde me wel. Ik wilde laten zien dat hij er naast kon zitten. De dag voor de wedstrijd vertelde de organisatie in het atletenhotel dat dit waarschijnlijk de laatste wedstrijd zou zijn vanwege het opkomende coronavirus. Ik besloot daarom te gaan genieten en de wedstrijd te beschouwen als mijn laatste. Voor mijn blessure kon ik behoorlijk zenuwachtig en onzeker zijn, maar dat was nu compleet anders. Direct na het startschot zocht ik een groepje op. Het eerste deel zouden we namelijk last hebben van tegenwind. Ik sloot achteraan in een grote groep en tot mijn verbazing passeerden we de 5 km in 17.07 min. Eigenlijk te hard, maar het voelde makkelijk. Mijzelf uit de groep laten terugzakken was geen optie, want dan kwam ik alleen te lopen. Ik bleef aansluiting houden terwijl er met iedere kilometer lopers uit de groep wegvielen. De hazen van de groep liepen perfect vlak en na 10 km gaf de klok 34.10 min aan. Slechts een paar seconden boven mijn pr! Ik voelde me echter nog steeds goed en dat gaf me een enorme boost. Ondertussen haalde ik een aantal (internationale) topatletes in en ook dat werkte erg motiverend. Na ongeveer 13 km moest ik de groep laten gaan. Ik raakte echter niet in paniek en na 15 km kwam ik na 51.13 min door in een pr. Ik kwam alleen te lopen en de laatste 5 kilometer stond de wind weer tegen. Toch kon ik mezelf goed blijven pushen en ik begon te rekenen, dit moest een dik pr worden. De laatste kilometers waren erg zwaar, maar tot mijn verbazing finishte ik na 1 uur 12 minuten en 38 seconden. Deze tijd was ook de limiet voor het EK halve marathon. Mijn dag kon niet meer stuk en ik dacht even terug aan al die alternatieve trainingen waar ik dit voor gedaan had.
Jacelyn na de finish samen met atlete Jill Holterman, die ook de EK limiet behaalde
