Omdat de toekomst in de huidige tijd onzeker is, kiezen we ervoor om in het verleden te kijken. In een serie wekelijkse verhalen zullen verschillende atleten en coaches vertellen over een wedstrijd die voor hem of haar belangrijk is geweest.
Bram Buigel – Universiade Napels
‘Mijn meest memorabele moment is natuurlijk mijn deelname aan de Universiade in Napels, juli 2019. Ik heb daar veel geleerd over hoe ik naar een wedstrijd toe kan werken en hoe ik kan pieken in een seizoen. Alle trainingen en wedstrijden stonden in het teken van de Universiade en ik moest af en toe wedstrijden meer zien als een proces richting het einddoel dan als een doel op zich. Omdat wij van tevoren als doel hadden gesteld minstens de halve finale te halen, hadden we nagedacht over hoe ik dat het beste kon behalen. Volgens Eddy was 1.49-1.50 lopen bijna altijd genoeg om de series door te komen. Daarom hadden wij al snel het plan om in de serie solo hard te gaan lopen om tenminste als tijdsnelste door te gaan.
Dit was de eerste keer dat ik naar een groot toernooi ging en ik voelde al snel het verschil met een normale wedstrijd en dit evenement. Toen ik aankwam op het vliegveld en zag hoeveel posters, stands en andere dingen er waren over de Universiade begon het bij mij echt te groeien.
De series stonden donderdagochtend op het programma. Om 6.30 uur stond ik op en begon ik met de voorbereiding. Van tevoren had ik een hele planning gemaakt over wat op welke minuut te doen. Ik was natuurlijk super zenuwachtig maar ik had er ook echt veel zin in. Toen ik eindelijk de baan op liep van het stadion wist ik niet echt wat ik moest denken. Aan de ene kant had ik zin om te gaan, maar aan de andere kant was ik ook bang dat ons plan niet goed uit zou pakken. Het laatste wat ik dacht toen ik klaar stond om te gaan was: HARD STARTEN, HARD STARTEN. Ik zat namelijk in baan één en ik moest bij het uitkomen van de bocht vooraan komen. Ik kwam vooraan de groep te lopen en ging toen over in gecontroleerd hard lopen. Ik kwam bijna precies goed door in 53.5 en bij 550 meter kwamen drie andere mannen eroverheen. Even schrok ik en ik merkte dat ik moest opschakelen, maar dat ik genoeg energie had om mee te gaan. Uiteindelijk kon ik met de versnelling mee en eindigde ik als vierde, door naar de halve finale dus! Een uurtje was ik erg blij en euforisch maar daarna ging de focus op herstellen en door naar de volgende dag.
Afgaande op de resultaten van voorgaande jaren en de huidige tegenstand wisten we dat het lastig zou worden om bij de eerste twee van de halve finale te komen. Daarom was het hopen op een snelle race. Als het een boemelrace zou worden zou ik de kop pakken. Dit keer zat ik in baan acht en was ik nog zenuwachtiger en nog beter gefocust dan bij de series. Bij de start dacht ik ook weer hard en vooraan starten! Na het startschot kwam al snel een Braziliaan uit baan zeven onder me door en ik moest als een gek sprinten om mee te gaan. Ik dacht: ‘Ben ik nou zo langzaam gestart?’. Bij het uitkomen van de bocht was het echter al snel duidelijk dat die Braziliaan gewoon hetzelfde idee had als ik. Hij nam de kop, ik liep erachter. Ik wist dat ik mezelf niet kapot moest sprinten, dus ik probeerde rustig naar hem toe te lopen, in plaats van haastig te zijn. Bij de bel wilde ik niet op de klok kijken, maar zag toch per ongeluk in mijn ooghoek 52.0 staan en daar schrok ik wel wat van, dat is namelijk HARD. Op 500 meter kreeg ik het al een beetje lastig en vanaf dat moment kan ik ook bijna niks meer van de race herinneren. Bij het 700 meter punt kwam iedereen bij elkaar en raakte ik een heel klein beetje ingesloten. Ik merkte dat ik nog op plek vier liep en ik wist dat dit misschien genoeg zou zijn voor een plek als tijdsnelste. Ik deed er alles aan om nog passen te blijven maken, maar het ging erg moeizaam en ik voelde een andere jongen opkomen aan mijn rechterkant. Op het moment dat ik probeer te forceren zie je meteen dat ik terrein verlies en ik het net niet haal. Erg zuur. Maar ik liep toch een mooi pr, 1.48,90!
Na de finish wist ik niet echt wat ik moest voelen. Ik had nooit gedacht zo dichtbij de finale te zijn, want de vierde plek was genoeg geweest om door te gaan, en daar was ik wel teleurgesteld over. Daarnaast was ik ook heel erg trots op mijn negende plek overall en mijn pr. Ik had echt graag in de finale gezeten maar uiteindelijk ben ik wel erg blij met mijn resultaat daar in Napels!’
Bram heeft een persoonlijk record van 1.48.90 op de 800 meter en behoort daarmee tot de Nederlandse top.
Omslagfoto: Odile Verzantvoort
