Annet Fledderus – Nijmegen Global Athletics 2019
In 2015 liep ik tijdens de c-spelen een snelle tijd op de 800m. Ik was toen erg blij met mijn nieuwe tijd in de 2.20. Ik voelde dat er veel meer in zat en dat ik nog veel kon groeien. Helaas viel ik van de ene blessure in de andere, waardoor ik niet door kon groeien. Als ik weer even kon trainen raakte ik vervolgens weer geblesseerd. Dit bleef doorgaan en ik kwam tot 2019 niet onder de 2.20. Na jaren kwakkelen duurde het erg lang voordat ik mijn eigen lichaam leerde kennen. In het outdoor seizoen van 2019 merkte ik dat ik en mijn coach eindelijk mijn lichaam leerden kennen. De arbeid/ rust verhouding was in balans, waardoor ik voelde dat ik beter werd. Doordat ik 3 jaar lang niet vooruit was gegaan, maar toch hard heb moeten werken, werd mijn motivatie steeds minder. Ik zat erover na te denken om te stoppen als ik geen pr zou lopen. Doordat ik dit eenmaal dacht had werd ik erg relaxed. De druk was er compleet vanaf. De extreme zenuwen die ik voor elke wedstrijd voelde waren er niet meer. Ik zat ontspannen in de call room en had mijn verwachtingen compleet uitgezet. Ik begon lekker te lopen en ik begon wedstrijden zelfs leuk te vinden. Dit was erg lang niet zo geweest, omdat ik zo tegen wedstrijden op zag.
Op 15 juni 2019 waren de Next Generation Athletics. Nog steeds had ik niet onder de 2.20 gelopen. Ik was gespannen, maar ik genoot van de aanwezige toeschouwers en van het evenement. Toen ik in de call room zat zat ik mijn taak in mijn hoofd te herhalen: op de derde plek gaan lopen, deze plek verdedigen tot het 500m punt en dan kijken waar het schip strand. Ik liep met een sterke groep vrouwen maar ik wist dat als ik deed wat ik moest doen, ik een sterke wedstrijd kon lopen.
Het moment dat het startschot af ging sprong mijn verstand automatisch op nul. Een heerlijk gevoel vind ik dat. Ik mag doen waar ik goed in ben en maak me niet meer druk over van alles en nog wat. Ik ging de bocht hard in, zodat ik gelijk voor in de groep kon aansluiten. Ik deed wat me werd opgelegd: voorin meegaan en deze plek verdedigen. Ik voelde me na 400m nog sterk en fit en dit gaf me veel vertrouwen voor de laatste ronde. Toen we de bocht uitkwamen na 500m dacht ik maar aan een ding: alles of niets. Ik begon om de voorste vrouwen heen te versnellen en zorgde dat ik de kop voor de laatste bocht had overgenomen. Ik voelde me sterk en versnelde door tot na de bocht. Mijn benen waren inmiddels volgelopen met zuur, maar ik wist dat als ik mijn armen zou bewegen, mijn benen er wel achteraan zouden gaan. En dit gebeurde. Samen met Lieke Hoogsteen sprintten we door tot de finish. De tijd stond stil op 2.17.50. Dit gaf me zoveel energie dat ik niet eens kon nadenken over hoe kapot ik wel niet was. Ik werd emotioneel en voelde aan alles dat er nog veel meer in me zat. De ontlading en het voldane gevoel van een pr lopen na 3 jaar tegenslagen zal me altijd bij blijven.
Foto: Bjorn Paree
Annet traint inmiddels een jaar bij Team 4 Mijl en bewees dat er inderdaad nog meer in zat: ze scherpte afgelopen jaar haar PR op de 800 meter aan naar 2.12.66.
Omslagfoto: Ejam Maail
