“Als atleet wil je je meten met de beste atleten. In 2010 had ik dat in eigen land gedaan, met een mooie vierde plek in de hele triathlon van Almere in een PR. Het jaar daarna ging de blik naar buiten. Het Europees Kampioenschap Ironman in Frankfurt. Een race waar iedereen met het mes tussen de tanden aan de start staat, ook omdat er tickets voor het WK te verdienen zijn. De voorbereidingen liepen voorspoedig, maar elke race van 8+ uur is een beetje een black box. Je doet het nooit in training, en je weet pas hoe je er echt voor staat na een uur of 6.
De start is, zoals altijd, tumultueus. Een gezamenlijke waterstart met 2000 van je beste vrienden zorgt dat je je hoofd koel moet houden. Al snel vind ik mijn ritme en kan ik vrij makkelijk in een goede groep mijn energie conserveren. Eenmaal op de fiets begint het spel echt. Het is koud en regenachtig, en het normaal gesproken snelle parcours vergt meer dan normaal. De eerste ronde van 90 km kom ik goed door, maar dan maak ik een stomme fout: Ik gooi mijn bodywarmer uit als de regen ophoudt, maar 10 minuten later begint het weer te regenen..
Een Ironman kan een eenzame aangelegenheid zijn. En ook daar, fietsend door de Zuid-Duitse heuvels is dat zo. De kou kost me hopen energie, en het lukt me niet goed om mijn voeding binnen te krijgen die daar bij hoort. Recipe for disaster. Maar de passages op de befaamde Heartbreak Hill en andere hotspots, waar duizenden supporters staan geven me kracht. 
Verkleumd kom ik van de fiets af, niet helemaal beseffend waar ik in in de race lig. Moeizaam gaan de sokken en schoenen aan. En eenmaal buiten loop ik tegen een muur van lawaai aan. Van de fiets net buiten de top 10 en op het rondje van 10,5 km langs de Main staat bijna op elke meter een supporter die keihard je naam schreeuwt. Auf gehts!!
Ik heb een goed ritme en kom erachter dat ik op WK koers lig. Maar na een kilometer of 28 begin ik me slecht te voelen. Mn benen zijn niet slecht, maar de batterij lijkt leeg en ik voel me vooral ‘flauw’. Het gevoel dat als ik zou stoppen en zou gaan liggen ik in ieder geval niet meer zou opstaan, maar out zou gaan.
Maar de geest is sterk. Ik zorg goed voor mezelf, pak alles aan wat ik kan, en focus me op wat ik wil bereiken. Ik verlies wat tijd, maar uiteindelijk weet ik dat het gelukt is, als ik over de keien van de finishstraat glibber en het volgepakte stadionnetje binnen ren. Ik heb betere races gehad ervoor en erna, maar op dit te doen op dit podium geeft zoveel voldoening. You are an Ironman. You’re going to Hawaii……”
__________________
Jacob Veenstra is sinds 2015 de krachttrainer van Team 4 Mijl. Hij heeft als triathleet vijftien ironmans volbracht en deelgenomen aan diverse EK’s en het WK op Hawaii. Zijn persoonlijk record staat op 8.37 uur.
